Écoutez le texte en espéranto !
Aŭskultu la tekston en esperanto !

Les sanglots longs
des violons
de l’automne
blessent mon cœur
d’une langueur
monotone.

Tout suffocant
et blême quand
sonne l’heure,
je me souviens
des jours anciens
et je pleure ;

et je m’en vais
au vent mauvais
qui m’emporte
deçà, delà
pareil à la
feuille morte.

Pro l’ plora son’
de l’ violon’
aŭtuntona,
min en la kor’
lezas langvor’
monotona

Sufoksentum’
kaj palo, dum
hor’ sonoras,
memoras mi
tagojn kun ŝi,
kaj mi ploras ;

kaj vagas plu
laŭ ventosku’
sen alia
malbona cel’
ol tiu de l’
mort’ folia.